Tijdens de lockdown vorig jaar heb ik als vrijwilliger gewerkt bij de Kindertelefoon. Vaak heb ik me machteloos gevoeld. Zulke schrijnende verhalen. Trots en blij was ik als ik de kinderen een beetje op weg kon helpen en vooral wakker kon schudden over waar ze onbewust in zitten. De kinderen wisten niet beter. Wat er gebeurde in hun omgeving was hun referentie. De kindertelefoon was hun uitweg.
Mijn moederhart brak: via de kindertelefoon kreeg ik inkijk achter de voordeur. Zo goed dat de kindertelefoon er is en dat er D oor de anonimiteit geen drempel op hoeft te zitten over alles te kunnen praten.
In mijn praktijk krijg ik in toenemende mate te maken met kinderen. Kinderen die de weg even kwijt zijn, boos zijn op de omgeving, gedragsproblemen veroorzaken of geen aansluiting meer vinden bij leeftijdsgenoten
De behandelingen zijn lichaamsgericht, in combinatie met een lichte massage en aanraking maak ik de verbinding. Stel ik vragen, stel ik ze op hun gemak, laat ik ze praten, uiten ze gevoelens. Dat geeft vertrouwen, emoties komen los, ze voelen zich veilig en gezien!
Gun een kind dat worstelt met zichzelf zo’ n ervaring, probeer het uit. Dat is ook een oproep aan ouders. Kinderen verdienen het, zeker in deze tijd. Geef ze die extra aandacht.
In Zweden zeggen ze zo mooi over onderlinge kindermasssage: “Kinderen die elkaar aanraken, willen geen pijn doen en pesten elkaar niet”