Ik betrap mezelf er steeds vaker op, dat ik in het weekend al uitkijk naar het werken op de maandag in het verzorgingshuis. ‘Maandag rolstoeldag’ De meeste mensen behandel ik vanuit hun rolstoel of het bed. Ze laten soms een diepe indruk op me achter.
Zoals mevrouw die al ruim 100 jaar oud is. Ze voelt zich 80 maar merkt wel dat ze wat eerder moe wordt als voorheen. Ze heeft flinke pijnklachten aan haar been. Ze ligt op mijn bezoek te wachten en weet dat ik haar weer ga ‘masseren’. Ze vindt de aanraking fijn, Ze wordt niet zoveel meer aangeraakt.
“Door de zorg wordt u gewassen en aangekleed,” zeg ik.
“Ja, maar dat is anders. Daarom vind ik het zo fijn. U heeft van die warme handen. Niet zweterig, maar zo lekker warm, u heeft van die fijne handen.”
“Dankuwel, lief dat u dat zegt. Geniet er maar lekker van.”
“De pijn gaat ook weg. Komt dat omdat u me aanraakt?”
“Dat zou heel goed kunnen, dat is wel een reactie op een positieve aanraking.”
Steeds vallen haar ogen dicht door de ontspanning die ze voelt. Toch wil ze me blijven vertellen hoe fijn ze het vindt. Licht masseer ik haar voeten. Tegelijk aait zij haar knuffelkat die heerlijk als een baby in haar armen ligt. “Ze is zo lief he? Daar kan je toch trots op zijn. En ze heeft helemaal niet veel nodig hoor. Ik heb er weinig werk van.”
Ik geniet van deze mevrouw. Ze ligt zo mooi en ontspannen. Ze geniet. Ondanks haar leeftijd zorgt ze goed voor de knuffelkat. Ze koestert het met veel zorg en liefde.
Dankjewel mevrouw, voor deze mooie momenten vandaag. U heeft me zoveel liefde laten zien. Tot volgende week!