Na 3 dagen met griep in bed, maak ik mijn eerste wandelingetje. Ik kies voor Grou, omdat ik graag even de wijdse blik wil vangen. Het is sereen stil, de zon kleurt geel.
Mijn aandacht wordt gevangen door gezang van 4 Iraanse vrouwen, zittend op de pier.
Ik spreek ze aan en complimenteer ze met de mooie harmonie in hun stemgeluiden “Zitten jullie in een koor?”, vraag ik. “Nee”, de jongste doet het woord en zegt: “dit zijn mijn moeder, tante en nicht.”
“Het klinkt zo mooi over het water en met deze zonnegloed. Ik geniet ervan.”
Inmiddels is het al vele uren later en hoor ik in gedachten nog steeds hun klanken. Dankjewel mooie vrouwen, jullie zingen mij het nieuwe jaar in.
En ineens is mijn eerste blog van het jaar geboren.
Over de eenvoud van het leven, van het zijn. Als volwassene met kinderogen kijken, horen en ruiken, geeft geluk in al zijn eenvoud. Het grootse in het kleine zien, brengt het leven terug in de essentie.
Ik hoop hiermee een inspiratiebron te zijn voor jou. Dat als je hoofd ontspannen is, geluk zo dichtbij is, het zit in jezelf.